سلام.....

شده بعضی موقه ها دلتون از کسی بگیره؟حتی یه ذره ،کم،ولی همونم براتون آزار دهنده باشه؟

نمیدونم شاید توقع من بالاست شاید این منم که باید سطح انتظارمو پایین بیارم. آخه من هیچ وقت حاضر نیستم کسی رو که دوسش دارم حتی با کوچک ترین نیش و کنایه یا حرفی که به معنای کلافگی ازش باشه برنجونم.

نگید باشه تو خوبی،تو زورو!دارم حرف دلمو میزنم!دلی که فکر میکنه نمیتونه تو این دنیا به کسی کامل و با خیال راحت اعتماد کنه!!چه دنیاییه کسیو که فکر میکنی خیلی خوبه ظاهرش خیلی خوبه باطنشم همین جوری به نظر میرسه ممکنه فقط یه فرد ریاکار باشه که وقت خوشی ازت تعریف کنه و وقتی که کمک میخوای بگه خودت یه راه پیدا کن!هه نمیدونم فردی هست که کاملا صادق باشه؟منظورم تو رابطه ی دوستیه.کسی هست که از ته دل برات نگران بشه؟نمیدونم شایدم من خیلی احساساتیم و همه چیزو به دل میگیرم...ولی چه طور بفهمم که شخصی که من به اون نهایت احترامو میذارم اونم تو دلش همین کارو میکنه نه صرفا زبونی!!

 

 

به قول اون جمله ای که از شریعتی درباره ی خودخواهی نوشتم:

خدایا منو چنان کم توقع و متواضع کن که از شنیدن حرف های نزدیک ترین کسانم هم،ناراحت نشم!

آخه واقعا چرا ما آدما فقط به فکر خودمونیم نفع پرستی و خودپرستی و خودخواهی تا کی!چرا به خودمون این اجازرو می دیم با حرفامون حتی اگه خیلی کم بوی خودخواهی رو بده دیگران رو بیازارریم؟؟؟؟؟

خدایا بهم کمک کن تا هیچ وقت کسی رو خواسته یا ناخواسته ناراحت نکنم...

با آبی نوشتم تا یه کم آروم شم......

نظر یادتون نره نذار که آب هدر بره..........😐💔

                     گاهی شاید اگه کم حرف بزنیم یا اصلا حرف نزنیمو سکوت کنیم

              باشه... باید تمرین کنم کم حرف بزنم....باید.....